به نام خدا

     بی شک همه با فراهم نمودن زمینه های شکوفایی استعدادها ی فرزندان این مرز وبوم وپیشرفت صحیح علم وفن آوری وارتقای سطح پرورش وتهذیب بچه هایشان که سفارش مؤکد آموزه های اسلام عزیز هم هست، موافق اند اما بحث اصلی ومحوری در باره ی  شیوه ومتدولوژی آموزش وپرورش در کشور وبه تبع آن شهرها وشهرستان اردکان است

با یک نگاه واقع بینانه وکل نگر به مجموعه ی آموزش و پرورش به ویژه بررسی برخی معضلات مدارس ، معلمان و دانش آموزان و آسیب شناسی آن ها به نتایجی می رسیم که به نظر می رسد باید فکر اساسی نسبت به رفع آن معضلات صورت پذیرد.

برای مثال یک موسسه ی علمی خصوصی در کشور نبض آموزش در آموزش و پرورش را به دست گرفته و متأسفانه بزرگترین وزارت خانه ی کشور نیز به حسب ظاهر، خود را وام دار این مجموعه ی غیر انتفاعی دیده و آموزش را  به زلف آن مرکز خصوصی گره زده است(البته علتش بر ما نامعلوم است!)

موسسه ی خصوصی سمپاد(به اصطلاح فرزانگان) مجموعه ای که حق دارد بهترین معلمان و برترین امکانات آموزشی وپرورشی هر شهر را جذب کند و ازقِبَل این رویکرد، فقط برخی از حوادث ناگوار و غیر منطقی زیر را در برداشته باشد:

1.      ایجاد فاصله ی طبقاتی در میان مدت و دراز مدت بین خانواده ها و معلمان

2.      دلسردی و ایجاد عدم انگیزه در معلمین عزیز غیر برگزیده توسط مدرسه ای خاص(البته در این گزینشها هم حرفهاست)

3.      عدم تحرک دانش آموزان و سرایت بی انگیزگی از جانب سایر معلمان و مدیران به دانش آموزان

4.      عدم رقابت سالم درسی بین دانش آموزان مدارس دیگر و پایین آمدن سطح آموزش و به تبع آن پرورش واحساس نا امیدی وسایر اثرات روان شناختی منفی پنهان در مجموعه ی آموزش وپرورش وبه تبع آن آینده ی کشور

5.      ایجاد سر خوردگی مدیران، معلمان و دانش آموزان

6.       در بند 3 اصل سوم قانون اساسی آمده است:« آموزش و پرورش و تربیت بدنی رایگان برای همه در تمام سطوح »؛ آیا دریافت حدود سالیانه دو میلیون تومان از والدین دانش آموزان در مدارس خصوصی خاص همچون مدرسه فرزانگان که تحت نظارت آموزش و پرورش است و با برچسب آموزش و پرورش اداره می شود با اصل سوم قانون اساسی کشور در تعارض و تناقض نیست؟

7.      آیا این عملکرد، نوعی استفاده از رانت و سوء استفاده ی یک موسسه ی خصوصی از بیت المال، آموزش و پرورش و مردم نیست؟

با چه مجوز قانونی، عقلی و شرعی، حق تمام دانش آموزان را برای یک موسسه ی خاص آن هم با ایجاد این همه معضل اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مصادره می نمایند و در قبال این حق کشی آشکار، مجموعه ی مدیران آموزش و پرورش را با خود همراه نموده و اذهان مردم رامنحرف کرده اند؟( به طوری که برخی حاضرند برای پرستیژ حضور فرزندشان در آن مدارس(بدون آنکه تبعات مشکلات آن را در نظر بگیرند)، مبالغ کلانی صرف کنند!!)

8.    آیا به طور کلی ایجاد فراوانی مدارس ویژه (شاهد،نمونه،ماندگار،فرزانگان و...)خود، علت افت تحصیلی،ایجاد ضعف  راندمان فعالیت،سرخوردگی معلمان ، سوء استفاده ی مراکز خاص، ایجاد تبعیض  ناروا و سردرگمی مجموعه و... نمی شود؟  

این اجحاف و بی عدالتی نسبت به سایر معلمان دلسوز و مدارس سطح شهر و شهرستان و استان و سایر دانش آموزان مظلوم و مستحق را چه کسی جبران یا پاسخ خواهد داد؟

(توجه: به نظر می رسد این عملکرد ناعادلانه، با بند 9 اصل سوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران  مبنی بر «رفع تبعیضات ناروا و ایجاد امکانات عادلانه برای همه» در تضاد است.)

امیدواریم همچون برخی از مسائل که «پاسخگو» برای آن یافت نشده، کار را به قیامت واگذار نکنیم./. والامر الیکم ، والسلام علی مَن اتّبع الهدی